- Stylowe dekoracje okienne w salonie – jak wybrać odpowiednie zasłony i rolety?
- Niemelasowane wysłodki buraczane – bogactwo błonnika w diecie koni
- Wynajem mieszkania a remonty: Kto za co odpowiada?
- Odkryj urok Lizbony: Co zwiedzić w stolicy Portugalii?
- Jak znaleźć najlepsze kursy na wózki widłowe: Porady i rekomendacje
Historia instrumentów dętych
Sporo instrumentów, szczególnie należących do kategorii aerofonów miało charakterystyczną przeszłość powiązaną z armią albo rycerstwem. Stosowano je do przestrzegania przed nieprzyjacielem, zwabiania albo płoszenia zwierza, celebrowania zwycięstwa albo przeżywania przegranej. Potem ich rola uległa zmianie aby po rozmaitych przeróbkach zostawały elementami integralnymi orkiestry albo zespołu muzycznego. Bardzo charakterystycznym przykładem tej zmiany są trąbki. Pierwotne trąbki, pochodzące od pierwotnych instrumentów blaszanych, z wyglądu raczej przypominały obecny róg, bowiem nie miały zaworów a tym samym miewały mocno okrojone możliwości melodyczne. Dobre były tylko do odgrywania fanfar. W międzyczasie ulepszano je powolutku, aż z początkiem XIXw. trąbki dostały nareszcie wygląd taki jak teraz. Lecz dzisiaj nie są one instrumentem o większych walorach akustycznych. Bywają raczej dodatkiem w orkiestrach, czasami w zespołach muzycznych.
Suzafony to aerofony blaszane. Są to trochę inne helikony o stosunkowo dużej czaszy głosowej, która dlatego właśnie jest umiejscowiona ponad głową instrumentalisty. Z powodu takiej właśnie wielkiej czaszy, w orkiestrze dętej, w których przeważnie są stosowane suzafony, nazywa się je słonecznikami. Pierwotne suzafony zostały stworzone w końcu XIXw. Poza szerokim zastosowaniem w orkiestrach dętych, suzafony wykorzystuje się też w orkiestrach tanecznych, dixielandowych a także w utworach jazzowych. Tenorhorny zaś to zmienione buglehorny, które zjawiły się we Francji także w XIXw. Ich polska nazwa to sakshorn tenorowy. Tak jak wcześniej opisany instrument, tenorhorny też kończą się sporej wielkości otworem, lecz nie musi być umiejscowiony aż nad głową trzymającego. Reszta części tenorhornu stanowią ustnik, zmieniający się w rurę ustnikową, wentylki razem z krąglikami do strojenia każdego osobno, krąglik strojeniowy główny, część przeznaczona na kciuk i w końcu dźwięcznik. Tenorhorny były stosowane już przez pruską kawalerię od początku XIXw. Stosunkowo mało popularne są saksofony, dla których trudno jest wyszukać jakąkolwiek informacje, tak w sieci, jak również w specjalistycznych periodykach.